---

„NIEDŹWIEDZIE BUTY” Wanda Grodzieńska Raz niedźwiedź ryknął zbolałym głosem: - I cóż mi z futra, gdy stopy bose? Tak się zatroskał o swoje pięty, Że zaczął szarpać żelazne pręty, A potem z klatki wysunął łapę I zwiedzających prosił o datek, Aby uzbierać choć dwieście złotych I kupić sobie zimowe boty. Nikt nie rozumiał mowy niedźwiedziej, Lecz pewien szewczyk pomógł mu w biedzie. Był to, jak mówią szewczyk-włóczykij, Co znał na świecie wszystkie języki... Pobiegł do domu i wnet misiowi Przyniósł dwie pary butów skórkowych. Miś włożył buty i aż z radości Zaraz do siebie zaprosił gości. Idą sąsiedzi, prezenty niosą. A niedźwiedź? Niedźwiedź znów chodzi boso! - Gzie twoje buty? – pytają wokół. A miś ociera łapą łzę w oku: - Ach, zapachniały tak pięknie sadłem, Że je na obiad niechcący zjadłem...